Biphosphonaten, door Astrid

 

Update van het verhaal van Lynn & Flora Morgaine – december 2008

 

 

In april 2008 begon Lynn (toen 3,5 jaar oud) plotseling met haar rechterachterpootje te trekken: als ze lag stak ze dit pootje omhoog en dat zag er zo uit:

 

 

Dit is echt geen gemakkelijke houding, dus er moest iets aan de hand zijn. Haar gewicht nam ook af: van de 1300 gr die ze woog toen ze 1,5 jaar oud was, ging ze langzaam terug naar 1200gr en in korte tijd naar rond de 1100 gr. Mijn dierenarts constateerde: sterk verdikte rechterknie – verdikte linkerknie. Niet duidelijk was, wat die verdikkingen veroorzaakte. Aangezien er bij mijn dierenarts niet digitaal geröntgend wordt en een cavia dan volgens de arts een roesje moet krijgen om een duidelijke foto te krijgen, wilde ik met Lynn voor meer duidelijkheid zo snel mogelijk naar een dierenarts, die dat wel digitale röntgenfoto’s kon uitvoeren.

De dierenarts met grote ervaring met cavia’s én digitale röntgenapparatuur, Krista Caers in Elsloo, was dus snel gebeld voor een afspraak. Met mijn (inmiddels) drie satijnen ben ik naar haar toe gegaan voor röntgenfoto’s en een diagnose.

 

De foto’s die van Lynn werden gemaakt, gaven een duidelijk beeld: gaten in de kniegewrichten, afwijkingen aan het bot van de kaken. De diagnose: OD……. Hoewel Floortje (toen 1,5 jaar oud) nog geen klachten liet zien, waren ook haar foto’s waren duidelijk: beginnende OD. Viggo van Stein is mijn derde satijncavia, geboren juni 2007, bij mij sinds maart 2008. Ook van hem zijn foto’s gemaakt; gelukkig zijn er bij hem geen afwijkingen te zien.

 

De röntgenfoto’s van de drie, die in april 2008 zijn gemaakt, zijn onderaan dit verhaal te zien.

 

Wat te doen om Lynn te helpen? Desiree van Caviarusthuis Knoevel, die ik ken via het Knoevelforum, vertelde me dat ik mee kon doen aan een experiment dat nog in de allereerste fase zat, met een medicijn tegen botontkalking. Dit zijn de Bisphosponaten (kortweg BIS), die op www.satijncavia.nl ook staan beschreven. Ik kreeg buffer en een paar tabletten mee en Lynn is de volgende dag aan de BIS-kuur begonnen. Ze heeft BIS gehad van 26 april tot en met 25 mei 2008. Eerst heeft ze drie dagen 40 mg gekregen en omdat ze geen maag- en darmklachten kreeg, daarna 60 mg per dag. Ik moet zeggen dat ik in eerste instantie dacht dat de kuur misschien wel aansloeg bij Lynn; haar gewicht ging wat omhoog (zo’n 60 tot 80 gr), maar ze is dan ook tegelijkertijd ook aan de pijnstilling gegaan (Spirea met Wilgenbast, 2x daags 0.5 ml). Begin juni 2008, dus na de BIS-kuur, zakte haar gewicht weer tot rond de 1100 gr, om  vervolgens gedurende 2 maanden langzaam te stijgen en stabiel te blijven rond 1200 gr. Ze is zelfs weer een tijdje zonder pijnstilling geweest, want het zag er prima uit en ze trok ook absoluut niet meer met haar pootjes.

Lynn heeft tijdens de kuur geen nadelige bijwerkingen gehad, zoals misselijkheid, diarree of plasproblemen. Ze is goed blijven eten en drinkt altijd al vrij veel (belangrijk bij deze medicatie, heb ik begrepen).

 

Tot oktober 2008 was is dus best optimistisch gestemd – geen reden tot zorg. Maar in de maand oktober begon Lynn weer met haar achterpootjes te trekken en ging ze tekenen van pijn vertonen; ook viel ze langzaam weer af tot rond 1100 gr.

Op 31 oktober 2008 zijn mijn drie satijntjes weer onderzocht door dierenarts Krista Caers en werden er ook weer röntgenfoto’s gemaakt, precies een half jaar na de eerste reeks.

Helaas…………….wat de dierenarts al voelde bij het onderzoek bleek ook uit de foto’s: Lynn’s foto laat heel duidelijk zien dat er een behoorlijke verslechtering is van de toestand van haar knieën en haar kaken. Geen gebitsproblemen, geen andere zaken, maar dus wel een ernstiger OD.

Goed nieuws was er voor Floortje, die niet verder achteruitgegaan is in het afgelopen halfjaar (voor alle duidelijkheid: Floortje heeft geen BIS gekregen).

Nog beter nieuws is er voor Viggo, die met zijn 1,5 jaar geen tekenen van OD vertoont!

 

De Bisphosponaten zouden, zo was gehoopt, de OD kunnen “bevriezen”, dat wil zeggen: stoppen, waarbij de botten niet verder aangetast zouden worden. Genezing van de aangetaste botten zou al helemaal niet aan de orde zijn, dat was van het begin af duidelijk.

Jammer genoeg is bij Lynn van een positief effect van dit medicijn geen enkele sprake – kijk maar naar de foto’s van 31 oktober 2008, die hieronder staan.

 

Het spreekt vanzelf dat ik erg teleurgesteld ben dat het experiment met medicijnen voor Lynn geen goed resultaat heeft gehad……. Ze is zelfs sneller achteruitgegaan dan waar ik rekening mee hield. Op dit moment (begin december 2008) is Lynn naar omstandigheden in een redelijke conditie. Ze krijgt een verhoogde dosis van 3x0.7 ml Spirea met Wilgenbast als pijnstilling, plus 0.3 ml van Piggy-Nurse/Colloïdaal zilver. Verder in het drinkwater Echinaforce en dagelijks vit C (1/2 tabletje van 30mg). Ze eet hardvoer van Supreme (Gerty en Science Selective), krijgt gedroogde kruiden (haver etc.) en 2x daags groen; verder is er altijd hooi van goede kwaliteit beschikbaar. We weten niet of dit alles helpt, maar je moet toch wát proberen?

 

In het “satijnenverblijf” – gewoon bij ons in de woonkamer, waar ’s nachts de temperatuur in verband met vloerverwarming niet erg daalt, ligt altijd een warme snugglesafe voor wie van de cavia’s daar behoefte aan heeft. Er wordt niet continue gebruik van gemaakt, maar geregeld zit er eentje ‘zijn pootjes te warmen’. Lynn trekt nu en dan een achterpootje op en ze heeft de neiging haar rechteroogje dicht te knijpen – ik vermoed dat het met pijn in haar kaken te maken zal hebben.

 

 

 

Voor alle duidelijkheid: we willen Lynn absoluut niet kwellen……Lynn geniet enorm van haar leventje, ondanks haar ongemak en pijn. Ze heeft regelmatig een warm caviavriendje tegen zich aanliggen, ze komt elke dag even bij ons op schoot en ligt dan languit met haar ogen halfdicht te genieten. Ze doet ook gerust een tukje bij één van ons. Als we ons bewegen, begint ze onze handen te likken. Ze ligt van die kleine tevreden knorgeluidjes te maken en geniet zichtbaar. Als het hardvoer wordt gegeven (of nog beter: groenvoer!) staat zij niet meer omhoog met haar voorpootjes in de lucht – dat lukt haar niet meer - maar ze rekt zich wel zover mogelijk naar boven uit om toch vooral niks te missen.

 

Ik hoop van harte dat we nog lang van haar mogen genieten en zij van ons, maar het is afwachten………………

Als de aftakeling voortgaat en de botten verder aangetast zijn, zijn er nog 2 soorten pijnstiller die we haar kunnen geven om haar door te kunnen laten gaan, zonder verlies van kwaliteit van leven. Daarbij hoop ik van harte dat zijzelf blijft aangeven dat ze lol heeft in haar leven, dat ze blijft eten en dat haar maag en darmen de hulpmiddelen aankunnen. Wanneer blijkt dat dit niet gaat en de pijn wordt te erg, dan zit er niets anders op dan euthanasie.

Ik moet er niet aan denken.

 

Mijn dank, en die van mijn gezin, gaat uit naar Desiree ; wij twijfelen er niet aan dat zij er met haar hulp, raad en daad voor heeft gezorgd dat onze Lynn nog leeft en een zo prettig en gezond mogelijk leventje heeft. Altijd staat Desiree klaar voor Lynn, voor Floortje, voor Viggo……… en voor ons – onze dank en ons diepe respect daarvoor!!!!!!

 

We zullen nog wel vaker hulp nodig hebben voor onze drie satijnen in de toekomst…….

 

Tenslotte de röntgenfoto’s van de drie satijntjes: