Vaak merkt men dat de cavia wat begint
af te vallen, ondanks een normale eetlust. Na een tijdje kan het
gewichtsverlies echter behoorlijk zijn en merkt men dat de cavia
problemen heeft met het eten van harde dingen. Vaak denken mensen
dat de cavia nog steeds goed eet van zijn harde droogvoer, omdat de
cavia met de pootjes op de voerbak staat en men de neus in de
voerbak ziet gaan. Als men goed kijkt, ziet men echter dat de cavia
moeite heeft met het pakken van het eten en zeker met het verwerken
van het eten. Uiteraard kunnen er door dit veranderde eetgedrag ook
haakjes op de kiezen ontstaan. Het vijlen van de kiezen zal in het
geval van een cavia met satijnziekte weinig zin hebben, omdat het de pijn in
de kaak niet oplost. Heeft u een satijncavia met kiesproblemen, dan
is het aan te raden om een röntgenfoto te laten maken. Dieren met problemen aan de achterhand zullen vaak wat moeilijk lopen, of een huppelende gang hebben. Als ze liggen, doen ze dat op zo'n manier dat de achterpoten ontlast worden (achterpootjes onnatuurlijk gespreid). Tijdens het staan zie je dat de cavia afwisselend de beentjes ontlast.
In dit filmpje ziet u duidelijk een vreemd loopje bij de satijncavia.
Als de ziekte vergevorderd is, zal de cavia amper kunnen lopen en geen vast voedsel meer kunnen verwerken. In dit stadium van de ziekte zal op een röntgenfoto te zien zijn dat het hele skelet ontkalkt is.
Op deze foto ziet u Jenna. Zij lag hier heel extreem op haar zij om haar pootjes wat te ontlasten. Dit is wel een heel heftige positie, maar het geeft een beeld van de houding van een cavia die ernstige last heeft van satijnziekte.
Uiteraard is het zaak om te proberen het niet zover te laten komen. Knoevel is niet van mening dat een satijn met satijnziekte onmiddellijk moet worden ingeslapen. Als het dier nog goed kan eten en plezier in zijn leventje heeft, is het de moeite waard om hem, met eventuele pijnmedicatie, nog een goed leven te bieden. Ook een warme kruik kan verlichting bieden. Is de ziekte vergevorderd en wordt het een lijdensweg, dan is euthanasie de enige optie. Er is geen genezing mogelijk.
De symptomen openbaren zich over het
algemeen op een leeftijd van 1 tot anderhalf jaar. In de meeste gevallen zijn de lange botten aangedaan: Femur, Tibia, Humerus, Radius/Ulna. Ook het bekken vertoont vaak veranderingen. De schedel is ook vaak aangedaan. In zeer ernstige gevallen kan het gehele skelet aangetast zijn. De röntgenfoto's van de achterhand worden eigenlijk op dezelfde manier gemaakt als HD foto's voor honden. De cavia hoeft niet onder narcose voor de röntgenfoto's. Bloedonderzoek geeft veranderde waardes in calcium, fosfor en alkalische fosfaten. Dit is echter niet alleen kenmerkend voor osteodystrofie, maar komt ook bij andere botaandoeningen voor. Histologisch ( Histologie = weefselleer) onderzoek van de botten is belangrijk. Als de cavia is overleden, kan daarvoor sectie worden verricht en worden er stukjes bot uitgenomen en naar het lab gestuurd. Sectie kan een beeld geven van de ernst van de satijnziekte, maar het röntgenonderzoek is veruit het belangrijkste voor het stellen van de diagnose. Histologie en bloedonderzoek zullen de diagnose kunnen bevestigen. In feite kan je stellen dat röntgenfoto's de diagnose geven en bloedonderzoek en histologisch onderzoek een bevestiging kunnen geven.
Wiske, onze oude satijn die najaar 2009 is ingeslapen, geniet hier van een stukje appel. Ze kan niet goed meer lopen, maar geniet nog zo van lekker eten en heeft hier gelukkig nog plezier in haar leventje.
|