Doei

Het verhaal van Doei heeft een voorgeschiedenis....

Nu ja, ik heb het gevoel dat ik het ene verhaal niet zonder het andere kan vertellen.

In 1996 ging ik op een dag op zoek naar een nieuw caafje. Ik kwam toen via-via in contact met een caviafokker...tot dan toe waren al mijn caafjes gemengde bonte boerencaafjes geweest. Dat waren voor mij de enige caafjes die ik kende. Ik was toen 31 en had er al een jaar of 20 caviavreugde en –verdriet opzitten. Cavia’s zijn een constante in mijn leven. Ze geven me plezier, ze brengen leven in huis en geven ook de rust die ik bij alle dieren vind, ze zijn mijn famillie, naast mijn man en honden.

Bij die fokker kwam ik dus voor het eerst, in februari 1996, in contact met al dat ‘moois’ wat de fokwereld van cavia’s, te bieden heeft, en ik nam een zilveragouti mee naar huis,..... en ook ‘het mooiste’ wat ik ooit als caafje aanschouwd had : een gladhaar roodsatijn! Ik was helemaal verliefd op dat mooie diertje, die mooie rode vacht en de donkere circel , die als een blinkend kroontje rond de neus glanst.... en doopte haar ‘Zippy’. Zippy was niet alleen mooi, maar ook ongeloofelijk intelligent, iets wat je, eerlijk is eerlijk, bij een caaf vaak ver moet zoeken. Ze was zo tam en zonder vrees, dat ze een hele speciale plaats in mijn hart innam. Maar dit plezier was helaas van korte duur. In juni 1996 kreeg Zippy problemen. Ze was toen 7-8 maanden oud. Ze kreeg last van spijsverteringsproblemen, de wilde ‘spring in ’t veld’, waardoor ze haar naam kreeg, werd steeds stiller, ze leek depressief en kreeg uiteindelijk tandproblemen. Na een hele lange weg van dierenartsenbezoeken en frustraties over wat er nou net miszat, heb ik, op 21 april 1997, Zippy moeten laten gaan....ze was 1 jaar en 5 maanden. Ik kwam net terug van een lange reis en de dierenarts zei dat ze waarschijnlijk depressief was omdat ik weggeweest was.

Na de verwerking van dit immense verdriet kwam op 28 juni 1997 een nieuwe rode satijn bij ons via een Nederlandse fokster : Doopy was iets schuwer dan Zippy, maar ze was zeker even welkom, en werd ook alweer vertroeteld, samen met de andere diertjes. Helaas..... bij haar begon ook heel snel gewichtsverlies en eetstoornissen. Ik had toen een dierenarts gespecialiseerd in tanheelkunde ontdekt, en die stelde wel vast dat er een verdikking in de kaak zat, maar er werd nooit een echte diagnose gesteld. Na een lange lijdensweg, heb ik Doopy moeten laten inslapen in februari 1998. Ze was amper 1 jaar oud.

Toen had ik ergens een vermoeden dat er iets mis was met roodsatijn en besliste ik er geen nieuwe meer te nemen. Telkens ik nog een rode satijn zag, smolt ik natuurlijk, maar het was genoeg geweest. Genoeg pijn en frustraties....

Tot in 2002....mijn verjaardag dichterbij kwam en mijn man me vroeg wat ik nu het allerliefste wou voor mijn verjaardag....en toen flapte ik eruit : ‘een rode satijn’! En toen hebben we samen besloten om een goede fokker te zoeken, in de hoop deze keer een ‘gezonde’ rode satijn te vinden. Op dat ogenblik had ik uiteraard nog nooit van OD gehoord, en nietsvermoedend trokken we op een mooie dag een heel eind richting Nederland en werd Doei een deel van onze beestenboel.....en het ging goed! Ze groeide wel niet erg goed, maar toch redelijk en ze at goed en toen woog ze al snel ongeveer 1200 gram. Doei zat bij twee andere, oudere caafs, en iedereen was happy. Toen Doei 3,5 jaar was ongeveer, trokken mijn man en ik voor een lang weekend naar Spanje en bleven de caafs bij mijn ouders. Toen we terugkwamen vertelde mijn moeder dat er iets mis was geweest met haar, maar dat ze me niet gebeld had om mijn weekend niet te verprutsen. Blijkbaar kon Doei opeens niet meer lopen en lag ze op haar zijkant. Mijn ouders waren dadelijk naar de dierenarts van wacht geweest die haar een injectie gegeven had, ik denk iets met cortisonen of zo....en toen ik thuiskwam leefde ze nog, maar ze lag nog steeds stilletjes....toch, na een paar dagen intens vertroetelen en antibiotica, vitamines en weet ik wat nog meer....kwam ze er langzaam aan weer bovenop. Ze liep weer, maar wel met een huppelgangetje....en ik dacht op dat ogenblik dat ze iets had gehad zoals een hersenbloeding of beroerte....maar gelukig, het ging weer beter. Maar ik bleef toch weeral met een hoop onopgeloste vragen zitten. Toen wat rondgesurft en via een Belgisch dierenforum kreeg ik de link van Knoevel.

Toen werd alles stillaan duidelijk. Ik onmoette Dees, en besefte dat Doei mogelijk OD had. In het begin deed ik gewoon niets, omdat Doei best terug OK was en goed at, wel een klein beetje vermagerde, maar ze was toch terug vol leven en gaf geen teken dat ze zich niet goed voelde. Maar beetje bij beetje,gingen de maanden voorbij en heel langzaam gingen er toch een paar grammetjes af. En toen besloot ik naar Krista te gaan. Ik denk dat Doei toen ongeveer 4,5 jaar was. En het verdict viel....ze had OD, maar het was nog niet zo ver gevorderd. Ik ben toen met een klein hartje naar huis gekeerd, maar ik was toch nog opgelucht dat de OD nog niet vergevorderd was.

En de tijd die daarna gekomen is, was er eentje van heel langzame, maar helaas zekere aftakeling....een stapje vooruit, twee stapjes achteruit, een goede dag, een slechte dag...Doei was nog geen 5 jaar toen ik met de pijnstillers begon, eerst de natuurlijke pijnstillers met Spirea van Knoevel, en af en toe, als het nodig was gaf ik een klassieke pijnstiller. Doei werd verzorgd als een prinsesje, maar ik wist uiteindelijk dat het allemaal niet zou helpen....de OD hing als een zwaard van Damocles over het kopje van Doei....en ik zat vaak met een knoop in mijn maag. Maar toch nam ik elke dag dat Doei bij ons was als een geschenk, en elke dag kreeg Doei haar lievelingseten (gras!), vitamines, allerlei homeopatische middelen die ik van Dees kreeg. Dees en ik gingen verder onder het motto ‘baat het niet, schaadt het niet’ en zo heeft onze Doei nog heel veel leuke momenten gehad....afgewisseld met dips, maar die waren nog niet zo talrijk. Een grote dip kwam toen ze zowat 5 jaar was en er een vermoeden bestond dat ze een hersenbloeding gehad heeft. Dees dacht dat het een acuut calciumgebrek was, Krista wou geen risico nemen en liet haar een cortisonespuit geven.....en Dees gaf extra calcium en glucose. En weer krabbelde Doei erdoor, vastberaden om nog een tijdje hier te blijven. Het was alsof ze wist dat ik voor haar vocht, en dat ze gewoon zo veel levenslust had dat ze zich niet wou laten gaan....en de OD geen kans wilde geven, en gewoon meevocht om nog hier te kunnen blijven.....en gras te smullen.

En toen was ze bijna 6.......en ging het ineens helemaal mis. Ik heb nog zo intens geprobeerd om haar er terug bovenop te helpen, maar niets hielp meer. Ze had de strijd opgegeven en dag na dag zag ik dat het helemaal fout ging. Mijn vechtertje kon niet meer....ze was op.

Ik heb haar uit haar lijden verlost bij Krista. Ze is in mijn armen gestorven net voor de Kerst van 2007. Ik denk dat ze gewoon naar de eeuwige grasvelden wou, het was tijd.

Kleine lieve Doei, je was zo mooi, je vacht glansde zo prachtig.....en je wiepte door mijn leven telkens er gras uit de hemel kwam vallen....en dat heb ik op de meest gekke en onmogelijke momenten bij je gebracht. Mijn klein gouden zonnestraaltje....

Al wat er nu nog blijft is een mooie herinnering aan de goede dagen die je kreeg.....en een heel wrang gevoel over al de rest. Vaak zie je dierenmishandeling onder vele vormen.....maar dit is één van de ergste vormen, de hypocrisie, de ontkenning van zo velen, van sommige fokkers die liever een dier showen dan van een dier te houden....van mensen die denken dat één vermeende gezonde satijn alle andere zieke dieren rechtvaardigt. De struisvogelpolitiek....

Hoe ik me voel is onbelangrijk in de strijd tegen OD, ik heb ondertussen geen zelfmedelijden meer omdat Doei niet meer bij me is, maar toch....ik voel me zo triest, en heb zo veel frustraties. Ik begrijp gewoon niet waarom somige mensen dit de satijnen blijven aandoen, waarom er nog zo veel satijntjes gefokt worden. Het doet gewoon zo’n pijn als je je lievelingsdier ziet aftakelen.....en vechten tegen de bierkaai. Waarvoor? Voor het plezier van de mensen, die willen ‘showen’, die verblind worden door de glans, net zoals ik vroeger. Maar vandaag is er al te veel gezegd en geschreven over OD. Vandaag is er geen uitleg meer, geen excuus.....en soms zal er nog een onwetende zijn, zoals ik toen, die niet weten wat er met hun caaf misgaat, maar een fokker weet volgens mij wel beter.

Vandaag mag ik ‘zorgen’ voor een jong rood satijntje van Knoevel.....ze is één en al energie en levenslust. En ze geeft me zo veel plezier.....maar als ik naar haar kijk denk ik ‘gelukkig dat je niets beseft’. Als het aan mij lag was dit de laatste satijncavia die op de wereld werd gezet. Ik weet nu waar ik aan begin en waar het misschien zal eindigen voor dit diertje, maar

ik zal dit nooit aanvaarden.

Dat ben ik verschuldigd aan mijn kleine lieve Doei.

Met dank aan Dees, die me praktisch en emotioneel al zo veel steunde, en mijn man die al zo veel tranen en gezeur heeft moeten ondergaan.